عوامل موثر بر استفاده از فلوکولانت ها در تصفیه فاضلاب

PH فاضلاب

مقدار pH فاضلاب تأثیر زیادی بر اثر لخته‌سازها دارد.مقدار pH فاضلاب به انتخاب انواع لخته سازها، دوز لخته سازها و اثر انعقاد و ته نشینی مربوط می شود.زمانی که مقدار pH باشد<4، اثر انعقاد بسیار ضعیف است.وقتی مقدار pH بین 6.5 تا 7.5 باشد، اثر انعقادی بهتر است.بعد از مقدار pH >8، اثر انعقاد دوباره بسیار ضعیف می شود.

قلیائیت موجود در فاضلاب اثر بافری خاصی بر روی مقدار PH دارد.زمانی که قلیایی بودن فاضلاب کافی نیست، باید آهک و سایر مواد شیمیایی برای تکمیل آن اضافه شود.هنگامی که مقدار PH آب بالا است، لازم است اسید اضافه شود تا مقدار pH به حالت خنثی تنظیم شود.در مقابل، فلوکولانت های پلیمری کمتر تحت تاثیر pH قرار می گیرند.

دمای فاضلاب

دمای فاضلاب می تواند بر سرعت لخته شدن لخته تاثیر بگذارد.هنگامی که فاضلاب در دمای پایین باشد، ویسکوزیته آب زیاد است و تعداد برخورد ذرات کلوئیدی لخته ساز و ذرات ناخالصی در آب کاهش می یابد که مانع از چسبندگی متقابل لخته ها می شود.بنابراین، اگرچه دوز لخته‌سازها افزایش می‌یابد، اما تشکیل لخته‌ها همچنان کند است، و شل و دانه‌ریز است و حذف آن را دشوار می‌کند.

ناخالصی های موجود در فاضلاب

اندازه ناهموار ذرات ناخالصی در فاضلاب برای لخته سازی مفید است، در مقابل، ذرات ریز و یکنواخت منجر به اثر لخته سازی ضعیف می شود.غلظت خیلی کم ذرات ناخالصی اغلب برای انعقاد مضر است.در این زمان، رفلاکس کردن رسوب یا افزودن مواد کمکی انعقادی می تواند اثر انعقادی را بهبود بخشد.

انواع فلوکولانت ها

انتخاب فلوکولانت عمدتاً به ماهیت و غلظت مواد جامد معلق در فاضلاب بستگی دارد.اگر مواد جامد معلق در فاضلاب ژل مانند هستند، لخته‌های معدنی باید برای بی‌ثباتی و انعقاد ترجیح داده شوند.اگر لخته ها کوچک هستند، باید فلوکولانت های پلیمری اضافه شود یا از مواد کمکی انعقادی مانند سیلیکاژل فعال استفاده شود.

در بسیاری از موارد، استفاده ترکیبی از لخته‌سازهای معدنی و لخته‌سازهای پلیمری می‌تواند به طور قابل توجهی اثر انعقادی را بهبود بخشد و دامنه کاربرد را گسترش دهد.

دوز فلوکولانت

هنگام استفاده از انعقاد برای تصفیه هر گونه فاضلاب، بهترین لخته سازها و بهترین دوز وجود دارد که معمولاً با آزمایشات تعیین می شود.دوز بیش از حد ممکن است باعث تثبیت مجدد کلوئید شود.

توالی دوز فلوکولانت

هنگامی که از لخته های متعدد استفاده می شود، توالی دوز بهینه باید از طریق آزمایش تعیین شود.به طور کلی، هنگامی که لخته‌سازهای معدنی و لخته‌سازهای آلی با هم استفاده می‌شوند، ابتدا باید لخته‌سازهای معدنی و سپس لخته‌سازهای آلی اضافه شوند.

برگرفته از Comet Chemical